پهنه بندی مکانی و زمانی ضریب فرسایندگی باران در جنوب غرب ایران

خاک به عنوان مهمترین منابع طبیعی ایران، شدیدا توسط فرسایش آبی تهدید می شود. یکی از عوامل فرسایش آبی فرسایندگی باران است. هدف از این تحقبق پهنه بندی مکانی و زمانی تغییرات فرسایندگی باران در جنوب غرب ایران است. خصوصیات حدود 10000 رگبار متعلق به 27 ایستگاه هواشناسی تجزیه و تحلیل گردید و میزان انرژی جنبشی (e) و حداکثر شدت 30 دقیقه ای (i30) رگبارها محاسبه شد. روش اسپلاین (spline) برای پهنه بندی ماهانه و سالیانه مقادیر فرسایندگی مورد استفاده قرار گرفت. نقشه ها نشان دهنده کاهش میزان فرسایندگی از شمال به جنوب و از غرب به شرق می باشند. حداکثر و حداقل مقادیر فرسایندگی به ترتیب متعلق به ایستگاه سیلاخور (در استان لرستان) و ایستگاه بروجن (در استان چهار محال و بختیاری) است. نه سری تصاویر ماهواره نوآ (noaa) مربوط به 9 ماه از سال 1998 تهیه گردید و از نظر هندسی، رادیومتری و اتمسفر تصحیح شدند. نقشه های شاخص گیاهی تفاضل نرمال (ndvi) برای 9 ماه از سال 1998 محاسبه شدند. نقشه های فرسایندگی و شاخص گیاهی تفاضل نرمال به 6 کلاس تقسیم و مقایسه شدند. مقایسات نشان دادند که 122091 کیلومترمربع از منطقه در شرایط پوشش گیاهی ضعیف (کلاس های 1، 2 و3) و در شرایط فرسایندگی شدید (کلاس های 4، 5 و 6) در ماه آوریل سال 1998 قرار دارند. نقشه متوسط فرسایندگی سالانه مشخص کرد که 125000 کیلومتر مربع از جنوب غرب ایران شدیداً به وسیله فرسایندگی (کلاس های 4، 5 و 6) باران تهدید می شوند که پوشش گیاهی باید در ماه های پر باران این مناطق حفظ گردد.